18/4/08

ΔΡΥΟΦΥΤΟ,ετυμολογικά και άλλα


Το Σφελένικο ,το παλιό όνομα του χωριού, έφυγε,σχεδόν πάει να ξεχαστεί!Ένα νέο χωριό γεννήθηκε!Και το όνομα αυτού ΔΡΥΟΦΥΤΟ. Λέξη που ετυμολογικά μας παραπέμπει στις Βελανιδιές,δέντρα που ευδοκιμούν στην περιοχή μας.Δρυόφυτο=δρυς+φυτό.H δρυς, η βελανιδιά,ένα δέντρο που συχνότερα από τα άλλα πλήττεται από τον κεραυνό, ήταν ιερό δένδρο του θεού του ουρανού και του κεραυνού. Μη έχοντας ακόμα επαρκή ιστορικά στοιχεία του χωριού,για τα οποία επιφυλάσσομαι να παραθέσω στο εγγύς μέλλον,θα αρκεστώ στις βελανιδιές ή στις βαλανιδιές καλύτερα. Στέκουν περήφανες ,κυρίαρχες ,επιβλητικές,βασιλιάδες στον "οντά" τους,μερικές λαβωμένες από τους κεραυνούς. Γέρικες και νεαρές,τις χαζεύεις,αισθάνεσαι δέος!Οι χωριανοί τις ονομάζουν ''δέντρα'' μάλλον από σεβασμό για το ύψος τους αλλά και εξαιτίας των καρπών τους. Τα βελανίδια ήταν τροφή για τα ζωντανά τους,η δε πώληση των ξύλων της βελανιδιάς απέφερε παλιότερα ένα μικρό εισόδημα στους δύσκολους καιρούς μετά τον εμφύλιο. Γυναίκες, φορτωμένες με ξύλα ,έδιναν το δικό τους αγώνα για την επιβίωση,ηρωίδες αγόγγυστες, με μεταφορικό μέσο τον ώμο τους,διακινούσαν το "εμπόρευμα" για να τραφεί η οικογένεια. Ήταν η εποχή του ανταλλακτικού εμπορίου,πούλαγες ξύλα και έπαιρνες είδη πρώτης ανάγκης για το σπίτι. Φτώχεια παντρεμένη με κακομοιριά!Τυραννισμένες ψυχές!Θαρρείς πώς τις γέννησε άλλος Θεός!Κάποιες "έφυγαν",κάποιες ζουν ακόμα!Το ίδιο και οι βελανιδιές!

ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ



Το Σάββατο του Λαζάρου θεωρείται μέρα του θανάτου και της ζωής.
Παλιότερα οι εκδηλώσεις εορτασμού ήταν πολλές , ωστόσο σήμερα έχουν λησμονηθεί .
Tα κάλαντα του Λαζάρου τραγουδιούνται σε ελάχιστες περιοχές, ενώ παλιότερα ήταν από τα πιο ζωντανά έθιμα στις μικρές κοινωνίες. Τα παιδιά γύριζαν από σπίτι σε σπίτι, κρατώντας ένα ψάθινο καλάθι, τραγουδώντας το Λάζαρο και εισέπρατταν αυγά, σπάνια δε και χρήματα.Στο χωριό μας μάλιστα, που ήταν κτηνοτροφική περιοχή,χτύπαγαν ταυτόχρονα και μεγάλα κουδούνια.Δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε την προσπάθεια για αναβίωση του εθίμου από το σύλλογο του χωριού μας.

ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

''Σήμερον έρχεται ο Χριστός,ο επουράνιος Θεός εν τη πόλει Βιθανία. Μάρθα κλαίει και η Μαρία Λάζαρο τον αδερφό τους, τον γλυκό και καρδιακό τους. Τον μοιρολογούν και λέγουν, τον μοιρολογούν και κλαίουν τρεις ημέρες τον θρηνούσαν και τον εμοιρολογούσαν.
Την ημέρα την τετάρτη κίνησε ο Χριστός για να `ρθει και εβγήκεν η Μαρία έξω από τη Βιθανία και εμπρός του γόνυ κλει και τους πόδας του φιλεί.
Αν εδώ ήσουν, Χριστέ μου, δεν θ` απέθνησκε ο αδελφός μου Πλην! Και τώρα ‘γω πιστεύω και καλότατα ηξεύρω ότι δύνασ’ αν θελήσεις και νεκρούς να αναστήσεις.Τον τάφο να μου δείξετε
και ‘γω τον ανασταίνω. Τραπέζι να ‘τοιμάσετε και ‘γω θε να πηγαίνω. Και παρευθύς επήγαν
και τον τάφο του εδείξαν. Επήγαν και του έδειξαν τον τάφο του Λαζάρου Τους είπε και εκύλησαν
τον λίθο, που ‘χε απάνου. Τότε ο Χριστός δακρύζει και τον Άδη φοβερίζει: <<Άδη, Τάρταρε και Χάρο,
Λάζαρο θα σου τον πάρω>>. Δεύρο έξω Λάζαρέ μου φίλε και αγαπητέ μου. Παρευθύς από τον Άδη
ως εξαίσιο σημάδι Λάζαρος απελυτρώθη, ανεστήθη και εσηκώθη, Λάζαρος σαβανωμένος και με το κερί ζωσμένος. Εκεί Μάρθα και Μαρία εκεί κι όλη Βηθανία.Μαθητές και Αποστόλοι τότε ευρεθήκαν όλοι
Δόξα το Θεώ φωνάζουνκαι το Λάζαρο ξετάζουν <<Πες μας, Λάζαρε, τι είδεςεις τον Άδη, όπου πήγες;>> <<Είδα φόβους, είδα ΄τρόμους, είδα βάσανα και πόνους. Δώστε μου λίγο νεράκι, να ξεπλύνω το φαρμάκι της καρδιάς, των χειλέων και μη με ρωτάτε πλέον>>. Του χρόνου πάλι να 'ρθουμε, με υγεία να σας βρούμε, και ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει, να ζήσει χρόνια εκατό και να τα ξεπεράσει.''

1/4/08

Πάμε στη βρύση μωρ' Λένη 'μ



Ύδωρ! Νερό, η πηγή της ζωής! Από τα σπλάχνα της γης! Αγαθό σε ανεπάρκεια σε πολλές περιοχές του πλανήτη! Στο χωριό μας παλιότερα, λιγοστό το καλοκαίρι! Έτσι λοιπόν οι γυναίκες, με τις βαρέλες φορτωμένες στην πλάτη, ξεκινούσαν χαράματα για να πάρουν σειρά. Εκεί στην άκρη του χωριού, στο "Κεφαλόβρυσο", στο "Στεφάνι", με τους θρύλους και τον φόβο των νεράιδων, άρχιζε η ζωή του χωριού.Και οι υπόλοιπες δουλειές να περιμένουν! Δεν έπρεπε να τις "πάρει" το μεσημέρι. Εκεί άναβαν φωτιά ,έβαζαν τα καζάνια πάνω και έπλεναν τα ρούχα με το απορρυπαντικό της εποχής, την αλυσίβα, ένα διάλυμα που παρασκευάζονταν με το βράσιμο του νερού μαζί με στάχτη. Άλλες εποχές! Δύσκολες μεν αλλά ...

Ανάδειξη της ιστορικής βρύσης του χωριού


Πληροφορηθήκαμε με χαρά την προσπάθεια ανάπλασης του περιβάλλοντος χώρου της ιστορικής βρύσης του χωριού μας.Ήδη εξασφαλίστηκε το σχετικό κονδύλιο και απομένει ο τελικός σχεδιασμός του έργου.Βασική μέριμνα θα πρέπει να είναι και η πρόσβαση στο χώρο της βρύσης.Μία βρύση που απ΄τα νερά της έχουν ξεδιψάσει πολλές γενιές.Να ευχηθούμε για το καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα και να έχει πάντα νερό!